Vanmorgen verzonnen wat we vandaag eens zouden doen en Eric stelde voor om naar een ironwork museum te gaan wat niet zover uit de buurt was. Na wat heen en weer gepraat kreeg hij groen licht van ons en hop de auto in. Weer een prachtige route over de heuvels heen bracht ons naar Blaenavon. Daar aangekomen vonden we een grote parkeerplaats maar geen museum dus maar even door rijden. En ja 11/2 km verder was het museum. Wij uitstappen en een kaartje halen, het was weer gratis want een nationaal museum, wilt ik ook ondergronds? Huh, eh,Ja we willen ook ondergronds. Mijnwerkersgordel en helm op.. Welcome to the Big Pit National Coal Museum! O. Verkeerde museum, nou ja gratis dus doorlopen maar. Horloges,telefoons, fototoestellen inleveren, alles wat op batterijen werkt want 1 vonk samen met methaan en de boel kan ontploffen. Lekker zeg. Wij de lift in naar 90 meter onder de grond. We kregen in het gangenstelsel leuke uitleg van onze gids, een oud mijnwerker. Sommige gangen waren erg laag en moesten we om ons hoofd denken. Bert riep dus :mind your head,mind your head, poink! sh*t!! Tot 1972 werden hier nog paarden in de mijn gebruikt. Ze bleven ongeveer 4-6 jaar werkzaam in de mijn en kwamen er alleen 2 week per jaar uit als de werkers ook vakantie hadden. En dan waren ze geblindoekt als ze boven kwamen en snachts mocht die af omdat ze anders het licht niet aan hun ogen konden verdragen en zo in de nacht aan het licht konden wennen. Hele families werkten in de mijn. kinderen van 6 jaar moesten de hele dag de tochtdeuren open en dicht doen voor de werkers. Vrouwen liepen met manden kolen te sjouwen en de mannen hakten de kolen eruit. Natuurlijk moest ook het licht even uit om te laten zien hoe donker het wel was,inderdaad, geen hand voor de ogen te zien Toen we weer boven kwamen kon je nog de smederij,stallen, douche gelegenheid, dokterskamer en veel meer zien. Wat zo leuk was is dat ze, welke ruimte je ook binnen kwam ze ook de geluiden erbij hadden.Op een zeker moment sta je te dollen met de mannen onder de douche en op een ander moment spring je opzij omdat je denkt dat er een kar met kolen aankomt. We hadden afgesproken tot 14 00 uur te blijven en daarna bij de auto gepicnict. De broodjes van gisteren. Omdat we dus doorhadden dat dit het vekeerde museum was wilde Eric toch nog op de weg terug kijken of we het ironwork museum konden vinden. En ja hoor, bij de eerste parkeerplaats als we de andere kant hadden opgekeken hadden we kunnen zien staan. Dus toch maar even naar binnen. Hier werd staal gemaakt in grote ovens. Eric weet precies hoe het ging dus als hij de behoefte voelt kan hij het straks aanvullen. Welcome to hell stond er op de borden, zo brandde het er dus. Ook hier hadden ze moeite gedaan om het aantrekkelijk te presenteren. Zo werd je verwelkomt in de stookhal door een bulderende stem die je in eerste instantie de stuipen op het lijf lieten schrikken maar wat later bleek bij een leuke filmpresentatie te horen. Ook lieten ze zien hoe de mensen door de eeuwen door leefden, een rij huisjes in u vorm en elk huisje was een andere tijd. Het begon bij 1790 toen de fabriek begon en eindigde bij 1967 toen de laatste bewoners de huizen verlieten. Wat moet het in de 18e en 19e eeuw in dit dorp een bedrijvigheid geweest zijn en wat moet het er vies geweest zijn. De mijnen, de ijzerfabrieken wat een smog moet er gehangen hebben in dit dal. Op de terugweg weer over de mooie berg heen,schaapjes tellen. Een leuke dag gehad En blij dat we in eerste instantie het ene museum hebben gemist. Heerlijk weer, bewolkt met zonnige perioden. Af en toe een drup.